शेवटी अंतर तेव्हढच राहीलं!
लहानपणी आई डबा करून द्यायची पण... लोकांना हॉटेल मध्ये खाताना बघितले की खूप वाटायचं... आपण ही खावं... पण आई म्हणायची, ती श्रीमंत माणसं म्हणून पैसे खर्च करून खाऊ शकतात आपण नाहीं...
मोठा झाल्यावर हॉटेलचं खायला लागलो, तर आरोग्याच्या काळजीनं लोकं घरचा डबा खाताना दिसू लागली...
शेवटी अंतर तेव्हढच राहीलं!
लहानपणी गरिबीमुळे मी सुती कपडे घालायचो, तेव्हा लोक टेरिकॉट, पॉलीस्टरचे कपडे घालायचे, खूप वाटायचं आपणही असे घालावे...
मोठेपणी टेरिकॉट घालायला लागलो तर लोकं सुती वापरायला लागले... सुती कपडे महाग झाले.
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहानपणी खेळताना पडलो तर गुडघ्यावर पँट फाटायची, आई छानपैकी शिवून द्यायची... शिवलेलं कोणाला दिसू नये म्हणून धडपड असायची...
मोठेपणी लोकांना फाटलेल्या जिन्स दामदुपटीने घेताना बघितले...
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहान होतो तेव्हा दुध नसल्यानं घरी गुळाचा चहा मिळायचा... अन् लोकांना साखरेचा पितांना बघायचो... वाटायचं आपणही प्यावा पण ?
आता मी साखरेचा प्यायला लागलो तर लोकं गुळाचा ब्लॅक टी पिताहेत...
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहानपणी सायकल दामटायचो तेंव्हा लोक दुचाकी चारचाकी मधून फिरताना बघायचो, वाटायचं आपणही फिरावं, आता सकाळी सकाळी सर्वांना सायकलवरून व्यायाम करताना बघितले की वाटत...
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहानपणी जेंव्हा चपाती मिळत नसल्यानं ज्वारी बाजरीची भाकरी खायचो तेंव्हा लोकं पोळी, चपाती भात खाताना आपणही खावं असं वाटायचं...
आज तीच लोकं भाकरी खाण्यासाठी हॉटेल मध्ये पैसे मोजून रांगा लावताना बघितलं की वाटत...
शेवटी अंतर तेव्हढच राहीलं!
लहानपणी झोपडीत राहायचो तेंव्हा बंगल्यात राहण्याऱ्याकडे बघून वाटायचं आपणही बंगल्यात राहावं, आज तीच बंगलेवाले मनशांती साठी दूर खेड्यात जंगलात जाऊन झोपडीत (रिसॉर्ट) मध्ये राहतात तेंव्हा वाटत...
शेवटी अंतर तेव्हढंच राहीलं!
... शेवटी अंतर तेव्हढच राहीलं !
आता कळलं...
हे अंतर असंच कायम राहणार, मग मनाशी पक्क केलं
जसा आहे,
तसाच रहाणार... कुणाचं पाहून बदलणार नाही...
आहे तसेच राहा, जे तुमच्या कडे आहे तेच तुमच्यासाठी योग्य आहे...
लहानपणी आई डबा करून द्यायची पण... लोकांना हॉटेल मध्ये खाताना बघितले की खूप वाटायचं... आपण ही खावं... पण आई म्हणायची, ती श्रीमंत माणसं म्हणून पैसे खर्च करून खाऊ शकतात आपण नाहीं...
मोठा झाल्यावर हॉटेलचं खायला लागलो, तर आरोग्याच्या काळजीनं लोकं घरचा डबा खाताना दिसू लागली...
शेवटी अंतर तेव्हढच राहीलं!
लहानपणी गरिबीमुळे मी सुती कपडे घालायचो, तेव्हा लोक टेरिकॉट, पॉलीस्टरचे कपडे घालायचे, खूप वाटायचं आपणही असे घालावे...
मोठेपणी टेरिकॉट घालायला लागलो तर लोकं सुती वापरायला लागले... सुती कपडे महाग झाले.
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहानपणी खेळताना पडलो तर गुडघ्यावर पँट फाटायची, आई छानपैकी शिवून द्यायची... शिवलेलं कोणाला दिसू नये म्हणून धडपड असायची...
मोठेपणी लोकांना फाटलेल्या जिन्स दामदुपटीने घेताना बघितले...
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहान होतो तेव्हा दुध नसल्यानं घरी गुळाचा चहा मिळायचा... अन् लोकांना साखरेचा पितांना बघायचो... वाटायचं आपणही प्यावा पण ?
आता मी साखरेचा प्यायला लागलो तर लोकं गुळाचा ब्लॅक टी पिताहेत...
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहानपणी सायकल दामटायचो तेंव्हा लोक दुचाकी चारचाकी मधून फिरताना बघायचो, वाटायचं आपणही फिरावं, आता सकाळी सकाळी सर्वांना सायकलवरून व्यायाम करताना बघितले की वाटत...
शेवटी अंतर तेव्हढच राह्यलं!
लहानपणी जेंव्हा चपाती मिळत नसल्यानं ज्वारी बाजरीची भाकरी खायचो तेंव्हा लोकं पोळी, चपाती भात खाताना आपणही खावं असं वाटायचं...
आज तीच लोकं भाकरी खाण्यासाठी हॉटेल मध्ये पैसे मोजून रांगा लावताना बघितलं की वाटत...
शेवटी अंतर तेव्हढच राहीलं!
लहानपणी झोपडीत राहायचो तेंव्हा बंगल्यात राहण्याऱ्याकडे बघून वाटायचं आपणही बंगल्यात राहावं, आज तीच बंगलेवाले मनशांती साठी दूर खेड्यात जंगलात जाऊन झोपडीत (रिसॉर्ट) मध्ये राहतात तेंव्हा वाटत...
शेवटी अंतर तेव्हढंच राहीलं!
... शेवटी अंतर तेव्हढच राहीलं !
आता कळलं...
हे अंतर असंच कायम राहणार, मग मनाशी पक्क केलं
जसा आहे,
तसाच रहाणार... कुणाचं पाहून बदलणार नाही...
आहे तसेच राहा, जे तुमच्या कडे आहे तेच तुमच्यासाठी योग्य आहे...
No comments:
Post a Comment